«Դու»-ն անձնակա՞ն, Ո՜չ, անորոշ դերանուն է ... Անհայտություն, կորած երազ, Անմահ անուրջ, անհասությու՛ն ... Այդ ո՞վ ասաց՝ «Դու»-ն անձնական դերանուն է: Թե հզոր ձայն ունենայի, Ձայնալարիս ամբողջ թափով կգոչեի. - Սու՛տ է, սու՜տ է, «Դու»-ն անորոշ դերանուն է ... Գիշերային լուսնոտ է «Դու»-ն, Իրիկնային մղձավանջ է, Հույսով լցված բաժակ է «Դու»-ն, Գինով հարբած ուրվական է ... - «Դու»-ն անձնական դերանու՞ն է,- Ձեզ ո՞վ խաբեց ... Դեռ չգրված, Բայց լավ հիշվող տողեր է «Դու»-ն, Ձայնից զրկված, Բայց գոռացող աղմուկ է «Դու»-ն, Արցունք դարձած, Սառցակալված ողբերգ է «Դու»-ն, Աղոթք դարձած, Բայց անհավատ մրմունջ է «Դու»-ն ... - «Դու»-ն ինչպիսի՞ դերանուն է ,- Հարցնում եմ ձեզ: - «Դու՞»-ն՝ անձնական: - Անձնակա՛ն է, ոչ մի կասկա՛ծ ... Դուք խաբվա՛ծ եք ...
Հեղինակ ` Լիլիթ Միրիբյան
| 
