| ԵԶԵՐՔԸ ԱԻԴ Հոգու հեռավոր դարպասից անդին,
Ուր մշուշ է, մեգ, -
Ուր թանձր միգում վխտում են մթին
Կասկածները նենգ,
Ուր չի թափանցում նայվածքը երբեք: -
Խոհը միամիտ, -
Կա մի մութ եզերք, անունը - Աիդ: Հոգու այդ վերջին դարպասի առաջ
Հսկում է անքուն
Այդ մութ եզերքի արքան աներազ -
Սևահեր մի շուն՝
Կույր նայվածքը իր կուրորեն հառած
Հիվանդոտ մուժում: Հսկում է, մռայլ, իր եզերքը մառ,
Իր եզերքը հին,
Ուր վերջին, ճղճիմ գոյության համար
Հանձնված մութին`
Տառապում է մեր մարող, հոգեվար
Երազի հոգին: Ու մութ է այնտեղ, աներազ մուժում, -
Տաղտուկ, ամայի:
Ու ցուրտ է այնտեղ` Ստիքսն է հոսում,
Գանգեսը մահի`
Հավիտենության լաբիրինթոսում
Անիմանալի: Ու այն եզերքի սևահեր արքան -
Անկուշտ, անոթի, -
Հսկում է, որ ջինջ երազները գան -
Բռնի, հոշոտի, -
Ու երազների դիերն անկենդան
Ստիքսը նետի: Ու հոգու վերջին դարպասից անդին
Նենգ, հսկում է նա:
Հսկում է, որ ջինջ երազներն ընկնին
Եզերքը նրա:
Եվ nռնում է նա լույս գիշերներին -
Լուսինի վրա:
| 
